Twee weken geleden kwam ik terug van vakantie, en niet zomaar één. Ik heb letterlijk bergen beklommen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou kunnen. En daarin kwam ik mezelf behoorlijk tegen. Onder leiding van Lotje Dekker van Lot of Life heb ik met een groep een 5-daagse hike gemaakt rondom de Argentera in Italië. Wat dat teweeg bracht valt bijna niet in woorden te vatten.
Voet voor voet, stap voor stap. Het eerste deel was meteen even pittig. Oef… ga ik dit echt doen?! Kan ik dit? Mijn kuiten branden!! Ojee… dit is pas het begín. Maar langzaam kwam het besef: ja, ik ga dit echt doen, ja ik kan dit, ja mijn kuiten branden, maar hé ik ben alweer verder dan net.
En dan: lopen door een prachtig bosgebied, de Valasco vallei in, yoga met rinkelende koebellen op de achtergrond. Tijdens de afsluitende meditatie zegt Lotje woorden die zo simpel zijn: ‘daar ben je’. En rollen de eerste tranen over mijn wangen van dankbaarheid en trots. Het zullen niet de laatste tranen zijn… De dag eindigt met een intense klim naar boven: na 1000 meter klimmen komen we aan op 2388m hoogte bij de eerste Rifugio.
De dagen die volgen zijn een aaneenschakeling van dalen, klimmen, weer dalen en wéér klimmen, kiezelige paadjes, heftige rotsblokken, stenen, zon, regen, wind en boven de wolken lopen, yoga bij bergmeren, één nacht slapen in een tent in de vallei, een duik in een ijskoud bergstroompje, overnachten in Refugio’s en telkens weer een prachtig uitzicht op de Argentera. Grenzen verleggen. Dingen doen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
En elke dag kom ik mezelf weer tegen. Wil ik sneller lopen dan ik kan. Moet ik accepteren dat ik achteraan loop. Dat er iemand van de groep in míjn tempo achter mij loopt. Weet ik toch elke keer weer verder te komen. Heb ik mooie gesprekken als we even op adem komen.
Vanaf de derde dag loopt een Italiaanse berggids mee. En niet zomaar eentje: Lorenzo heeft de 7 summits beklommen (elke hoogste berg van alle continenten). Oef… Acceptatie level 100 dat ik met hém achter mij loop. Maar Lorenzo heeft een verrassende uitwerking: hij heeft een kalmte over zich wat ervoor zorgt dat ik echt mijn tempo durf te lopen.
Halverwege een zware klim op dag 3 zegt hij het volgende: ‘jij bent vandaag joúw Everest aan het beklimmen’. Die kwam even binnen. Als ik vervolgens uitgeput op de stoep voor de deur van de Rifugio mijn schoenen uittrek komt er letterlijk iets los: huilend en trillend stroomt de emotie. Ik heb het gedaan, ik heb het gehaald, ik kán mijn eigen berg beklimmen. Het t-shirt wat ik kocht in de Refugio waar we die nacht overnacht hebben herinnert mij daar nu elke dag weer aan.
En toen kwam dag 4. Lotje had het al gezegd: dit is de zwaarste dag (kon het dan nog zwaarder?), lopen van de hel naar de hemel en weer terug. Ze had niet gelogen. Na een gigantisch stuk pittig afdalen komt vervolgens weer 700m klimmen. Langzaam raak ik de flow kwijt en kan ik alleen maar naar boven kijken en zien hoe ver de rest al is. En wat ik dus nog moet overbruggen. Ik knap. Achtereenvolgens ben ik boos, verdrietig, teleurgesteld en gefrustreerd. ‘Die k*t-stenen’, roep ik uit. Ik kán niet meer. Lorenzo biedt aan mijn tas over te nemen en ik loop huilend verder. Dat gaat natuurlijk niet, huilen en een flink percentage klimmen… Hyperventilatie komt boven… Ik weet weer te kalmeren. Het is de enige manier waarop ik verder kan. Ik moét me overgeven aan de situatie en loop vervolgens achter Lorenzo die nu míjn tempo bepaalt. Nog 2x trager dan ik al liep, maar het is wat ik nodig heb om de top te kunnen behalen.
Eenmaal boven ervaar ik een mengeling van emotie. Blij dat ik er ben, schuldgevoel, maar toch ook trots. Uitgelaten vieren we dat we het hoogste punt (2463m) hebben behaald en vanaf nu alleen nog maar gaan dalen. We worden beloond door een steenbok die op een bergtop zijn gewei staat te showen.
Na een laatste les ochtend-yoga voor de Rifugio dalen we de laatste dag af naar de vallei voor een afsluitende pizza-lunch-party van 7 gangen. Wát een ervaring was het. Letterlijk hoogte en dieptepunten beleefd. Het ontzag voor de bergen. De grootsheid. Het onoverkomelijke. De ruwheid. De pracht. De groene hellingen en ruige rotsen. Binnenin de fysieke en mentale zwaarte toch ook de lichtheid kunnen ervaren.
Het was een warm bad vol liefde. Liefde voor het leven, voor elkaar, de mensen, de natuur. Een ongekende zachtheid. Het weten dat je altijd opgevangen wordt.
Het gevoel van oneindige vrijheid. Geen zorgen. Geen stress. Geen getrek, geduw of gepor. Vrij zijn. Kunnen zijn wie je echt bent.
𝘈𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘪𝘴 𝘨𝘰𝘦𝘥. 𝘈𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘪𝘴 𝘰𝘬𝘦. 𝘏𝘦𝘵 𝘮𝘢𝘨 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘰𝘢𝘭𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘮𝘱𝘰 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘰𝘯𝘦𝘪𝘯𝘥𝘪𝘨 𝘷𝘰𝘭 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯
Links Marieke van Noppen en rechts Lisette Verheijen