Nog even wachten, afwachten. Nee gewoon gáán, plannen aanpassen, iets nieuws verzinnen. Laat het even rusten, kijken wat de reacties zijn. Wat kunnen we ondertussen wél alvast doen? Ook wel fijn, komen we eindelijk eens toe aan wat altijd blijft liggen. Zucht… niet echt energie voor. We willen zo graag open, samenkomen, mensen ontvangen, doen wat we het liefste doen. De berichten zien er goed uit, misschien gaan we naar code geel? Groen? Wit? Oranje?! Nee alleen deze paar dagen. Wacht, misschien kunnen we… of… Ik word gek! Nee toch niet, ik heb vertrouwen. Het zal kloppen. Hoe anders? Weet je wat? Ik doe even helemaal niks meer! Nee want ik vind het veel te leuk. Mensen die ja zeggen, toch nee, twijfel, het is nee. Grrr… Auuu… Oooohhmmm. Oke én door.
En dan vandaag. Het heen en weer geslinger dat me afgelopen tijd leek over te nemen brokkelt af. Ik kom in iets anders terecht. Een sensatie welke ik ken van andere keren dat de gekte zich tot een hoogtepunt opstapelt. Het valt uiteen, ik doorzie en beland in de heldere wereld van de Onverstoorbaarheid. Met een glimlach begroet ik deze kwaliteit in mij, die voelt als een oude vriend. Haaaaa daar ben je! Ik verzacht en ontspan. Het is. Maar echt. Niet meer en niet minder. En dat is genoeg. Deze vriend herinnert me eraan. Laat me inzien dat het allemaal relatief is en ergens niet zo belangrijk. Het is allemaal allang goed in mij. Daar verandert een nieuw advies, een gecancelde reis of een verlengde lockdown niets aan. Ik hervind mijn midden en mijn tempo. En ga onverstoorbaar door op mijn pad. Gniffelend over hoe ik me mee liet slepen.
Lot of ♡︎